طنز

اندر حکایت آن دانش آموز که به معلمش ارادت خاص داشت:

دانش آموزی به راه مدرسه
شکوه میکرد از گناه مدرسه
شکوه میکرد از فشار روزگار
از کلاس و درس و از آموزگار
*****
کای خدا از مدرسه خسته شدم
مثل یک گنجشک پر بسته شدم
هر زمانی دردم افزون میکند
دیدنش وه که دلم خون میکند
گفتن اسمش کند حالم خراب
آرزوهایم همه نقش بر آب
تا بخواهم ساعتی شادی کنم
یا که اندر کوچه ها بازی کنم
یادم آید آن عذاب بی امان
سیر میگردم ز دنیا و زجان
*****
بدتر از مدرسه آن آموزگار
جان و روحم از ستمهایش فگار

هر چه میگویم به او با التماس
بگذرد از مشقها واز کلاس
باز میگوید فلان مشقت بیار
پاکنویس دیکته و درست بیار
ای فلانی درس را پاسخ بگو
رو مگردان و نگه کن روبرو
با کسی در ساعت درس حرف نزن
صاف بنشین و نگه کن رو به من

گر که شب با همسرش دعوا کند

عقده اش را صبح بر ما وا کند

گر که قسط وامش افتاده عقب

میکند او روز ما را همچو شب
آه از این دیو و از این غول شر
اژدهای هفت خط هفت سر
گر بمیرد این معلم ناگهان
سهل میگردد به ما کار جهان
بعد از آن درس و کلاس مختل شود
جمله مشکلهای عالم حل شود
گر نباشد او نخواهد کس حساب
از علوم و از ریاضی و حساب
همچنان میرفت و میگفت بیخبر
کز قفایش آن معلم در گذر
میشنید آن حرفها و زیر لب 
خنده میزد نرم نرمک کای عجب:
گر دعای دانش آموز شرط بود
یک معلم در جهان زنده نبود
بچه ی لوس و ننر و چشم سفید
ناگهان برگشت، معلم را بدید
لرزه بر اندامش افتاد همچو بید
رنگ از آن روی و رخسارش پرید
******
گفت معلم :دانش آموز عزیز
هیچ نترس و آب بیهوده نریز
دیو و غول و اژدها من نیستم
غیر انسانی دوپا من نیستم
گر بمیرم من بیاید دیگری
نیست این کار گران بی مشتری
هر چه نفرین و دعا دانی بکن
لیک بر من نه، که بر بانی بکن
آنکه با زور و فشار و مخمصه
ثبت نامت کرده در این مدرسه
هیچ آدابی و ترتیبی مجوی
هر چه میخواهد دل تنگت بگوی